ترجمه خطبه امام سجاد در شام
جهـا نیان همه با پای جان به شـام روید به مــسـجـد اُمـوی نـغـمـه خـدا شــنـویـد نهـادِ مسجـدیـان سخت آمده بـه خـروش صدای حضرت سجّاد می رسد بر گـوش که ای تمام خلایق، بزرگ و کوچک شام خدای داده به ما شش جلال و هفت مقام هـرآنـچـه داده به مـا ذات قـادر مـتـعـال کمال وعلم و فصاحت، شجاعت است و جمال هـماره سیـنـه پـاکان به نـور ما رخـشیـد خدا محـبّـت مـا را به مـؤمنـیـن بـخشـید محـمّـد عربی خـتـم الانـبــیـاء از ماست عــلـی، ولـیِّ خـدا شـاه اولـیـا از ماسـت ز ماست جعـفر طیـّار و حمزه شیر خدا که گـشـتـه بود مـلـقّـب به سـیّـد الـشـهـدا حسن، حسین دو سبـط پیـامبر از ماست امـیـد عـتـرت، مـهـدیِّ منتـظر از ماست مــرا اگـر نـشـنـاســیـد بـا شــمـا گـویــم که کیست جــدّ و پدر، چیست نام نیکویم عـزیــز مـکّــه و دردانــۀ مــنــایــم مـن سـلالـۀ حــرم و زمــزم و صـفــایـم مـن مـنـم سـلالـۀ آن سـروری کـز امـر خـدا بـلنـد کرد حجر را زجـا بـه دست و ردا مـنـم عـزیـز گـرامی ترین طـواف کنـان که گـفت تلبیه، حج کرد بهتـر از همگان مـنـم ســلالـۀ آن رهـــبــر بـلـنــد وقــار کـه شـد ز امـر خدا وند بـر بـراق سـوار به سوی مسجد الاقصی زمکّه یافت خروج وز آن مـقام به اوج فـلک گـرفت عروج مـنم ســلالـۀ آن کس که بـُرد جبـرائـیـل به اوج سـدره اش از امر ذات ربِّ جلیل منـم ســلالـۀ آن پــیـشـوای اهــل نـیـاز کـه بـا مـلائـکـۀ آســمـان گُـذارد نــمــاز مـنـم ســلالـۀ آن شـهــریــار کـشـور دل کـه وحی گشتـه ز سوی خدا بر او نازل مـرا ســلالــۀ پـاک مـحـمـّدی خـوانــنــد مرا عـزیـز دل مـرتـضی عـلی خـوانـند منم ســلالۀ آن کس که بین هر دو سـپاه رسـانـد بـیـنی اشـرار را به خـاک سیـاه هـمـان کـسی کـه به اثـبـات خـالق دادار گـرفـت بـا دم تـیـغـش ز کـافـران اقـرار مـنــم ســلالـۀ آن شـیــر قــادر مـتــعـال که با دو نیزه، دو شمشیر کرده است قتال مـنـم عزیز کسی کو به تیـغ شعله فروز به جنگ بدر و به جنگ حنین شد پیروز هـــمــان ولــیِّ خــــداونـــد قـــادرِ دادار نگشت یک مژه بر هم زدن به شرک دچار مـنـم که وارث پـیـغـمـبـران بُــوَد جــدّم مـنـم کـه راهــبــر مـؤمـنـان بُــوَد جــدّم به تیـغ، ریشه کن خیـل مشرکیـن گردید امـیـر کـشـور اسـلام و مسلـمـین گـردید چــراغ دیــدۀ اهــل جـهــاد بــود عــلـی هـــمـاره زیـنـت کــلِّ عـبــاد بــود عــلی بـه پـیـشـگــاه خـداونــدگـار عــزّ و جـلّ ز اهـل بـیـت نـَبی بود در نـمـاز افـضـل مـنـم ســلالــۀ پــاک مــؤیّــد جــبــریـل کـه بـود یـاور او در نـبـرد مـیـکـــائـیـل مـنـم عــزیـز دل حــامـی مـسـلـمــانــان کـه بــود در هـمــه احــوال یــاور آنــان مــنـم سـلالـۀ نـیـکـوتـریـن امـام قـریـش که بـود بـرتـر و بـالاتر از تـمام قـریـش مـنـم سـلالـۀ اوّل کـسی کـه مـؤمـن بـود ره خــدا، بـه کـنـار پـیــامـبــر پـیــمــود مـنـم سـلالـۀ مـردی که تـیـر داور بـود همـیشـه حـامـل عــلـم خـدای اکـبـر بـود سـخی، بزرگ، جـوانمرد، ابطحی، زیبا صبور و سیّد وصوّام بود وپاک و رضا دریـد ریـشه ی اصـلاب کـفـر را ازهـم گسیخت یک سره شیرازه های ظلم و ستم بـسـان شـیــر ژیـان با اراده ای مـحکـم در آن میانه که می خورد نیـزه ها بر هم بـه دشـمنـان خـداونـد حـملـه ور گـردید چـو دانـه در وسـط آسیـا بشـان کـوبــیـد بـه رزمـگـاه عراق و حجاز شـیـر نـبی کـه مـکّـی و مـدنـی بـود، خیـفی و عقبی نـمـوده مـاه جـمـالـش هـماره جلوه گری مهـاجـری اُحدی بـود و بَـدری و شجری بـه دودمـان عـرب مـقـتـدا و رهـبر بود که از جلال و شرف وارث دو مشعر بود یـگـانـه شیـر الـهی به فتح بـَدر و حُنیـن ابــوالائـمـّه ولــیِّ خـدا، ابــوالـحـسـنـیـن کسی که این همه داردجلال وفضل علی است امـام خـلـق و ولـیِّ خـدای لـم یزلی است مـنـم سـلالــۀ زهــرا، شـفـیـعـۀ دو سـرا امــیـنــه فــاطـمـه، امّ الائــمـّـه الـنـُّجــبـا منم سلالـۀ آن کس که شد به نی سـر او گـلـوی تـشـنـه بریـدنـد سـر ز پـیـکـر او منم سلالـۀ آن کس که شد بـرهـنـه تـنش زدنـد زخـم، بـسی روی زخـم، بر بدنش مـنم سـلالـۀ آن کو به خـونـش آغـشتـنـد به قـتـل صبـر، نه یـکبـار، بارها کـشتند مـنم سـلالـۀ آن کس که قـلبـش آزردنـد ســر بـریــدۀ او را بـه شـهـرهـا بُــردنـد ز گـریـه کـرب و بلای دوباره بـرپا شد دوبـاره مـشـت یـزیـد و یـزیـدیـان وا شد الا حـقــیـقـت اســلام زنــده از سـخـنـت سـر پـدر زده از دور بـوسـه بـر دهـنت پــیـــام آور فــریــادهــای خـــون خـــدا خـطـابـه ات ســنــد فــتـح سـیـّد الـشـهـدا تــو از تــمـام شـهــیــدان پــیــام آوردی قــیـام کـرب و بــلا را بـه شـــام آوردی هـزار « میـثـم » ازعـهـده بـرنـمی آیـد که لب به وصف تو وخـطـبۀ تو بگشاید |